‘We schrokken ons wild toen we zagen waar hij was’
Beeld: Getty Images
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Ellen (35), moeder van Bent (6), Maurits (4) en Femke (1):
“Tijdens een dag pretpark in de meivakantie met mijn twee oudsten, mijn schoonzus Gaby en haar twee kinderen, was ik de hele tijd hardop kinderhoofdjes aan het tellen. Bij elke attractie, iedere stop opnieuw.
Elke keer was ik weer opgelucht als ik bij nummer vier was. Vooral omdat onze zoon Maurits een ondernemend kind is. Heel anders dan zijn broer die braaf in mijn buurt blijft, loopt hij vaak weg. Speciaal voor Maurits koop ik ook altijd felgekleurde jasjes, zodat ik hem snel kan herkennen. Deze dag droeg hij een appeltjesgroen jack.
Hoofden tellen
Vlak voor sluitingstijd overlegden we met elkaar met welke attractie we zouden afsluiten. Weer telde ik de kinderen en kwam ik tot mijn schrik slechts tot drie. Dat kon maar één ding betekenen: Maurits was weg! Paniek alom natuurlijk.
Gaby had wel meteen een idee waar Maurits zou kunnen zijn; ze vermoedde dat hij was gaan kijken bij die ene achtbaan waar we eerder in waren geweest. We renden er naar toe en schrokken ons nogmaals wild toen we een kind in een groen jasje moederziel alleen in een karretje over de baan zagen rijden.
Lees ook – ‘Bleek dat opgesloten jongetje op de wc mijn kind te zijn’ >
Kleine waaghals
Al met al had er misschien vijf minuten gezeten tussen het moment waarop we Maurits voor het laatst hadden gezien en het moment bij de achtbaan. In die korte tijd was hij dus bij ons weggeglipt, naar de achtbaan gerend én erin gestapt.
We konden de achtbaan niet stoppen en het ergste was: Maurits had zijn handjes in de lucht. We stonden druk te gebaren dat hij zich moest vasthouden aan de heupstang, maar de kleine waaghals zag ons niet staan. Hij was helemaal in zijn element.
Achteraf blijft het vreemd dat hij langs de beveiliging is gekomen, want hij was niet lang genoeg om er alleen in te mogen. Wellicht omdat het aan het eind van de dag was en er minder goed werd gecontroleerd. Aan het eind van de rit kwam Maurits gelukkig heelhuids naar de uitgang gerend. Ik was zo blij dat het goed was afgelopen, dat ik amper boos op hem kon zijn.”
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
