Je kind in een tuigje: kindermishandeling of gewoon heel slim?
Er zijn van die dingen in het ouderschap die sowieso reacties oproepen. Wel of geen borstvoeding, is zo’n onderwerp. Net als fulltime of parttime werken als moeder. Ook je kind in een tuigje is een controversieel onderwerp waar iedereen anders over denkt. Sommigen vinden het grenzen aan kindermishandeling en roepen: ‘het is toch geen hond?!’, terwijl het voor anderen een heel slimme uitvinding is. Dit is het verhaal van Laura (32).
“Mijn zoon was twee jaar toen ik hem kwijtraakte in het park. Het was druk, want een zonnige zaterdagochtend om tien uur in een stad waar vooral jonge gezinnen wonen, betekent dat we ‘de natuur op moeten zoeken’. We waren aan het wandelen en terwijl ik de kinderwagen met mijn jongste voortduwde en de hond die aan de lijn zat bij me probeerde te houden, verloor ik mijn zoontje uit het oog. Nu moet je je voorstellen dat in dat park ook scooters, mountainbikers en andere fietsers rijden. Ik riep hem, maar kon hem gewoon niet meer vinden. Hij kon nooit ver zijn, dat wist ik wel, maar toch raakte ik in paniek.
Met kinderwagen en hond begon ik als een bezetene te roepen, terwijl ik zo goed en kwaad als het kon vooruit en achteruit rende. Toen ik voor de tweede keer naar voren rende en zijn naam riep, zag ik hem huilend op de grond liggen. Er was gelukkig niet ernstigs aan de hand, maar hij was gevallen en geschrokken omdat-ie mij en zijn zusje kwijt was geraakt. Een oudere vrouw was bij hem blijven wachten en toen ik er eenmaal was, zei ze: ‘Zou je niet ook zo’n hondenriempje aan hem vastmaken?’. Mijn eerste reactie was: wtf, natuurlijk niet! Honden horen aan de lijn, kinderen niet.
Lees ook –
Pedagoog: ‘Je kind aan een tuigje? Niets om je voor te schamen’
’s Avonds besprak ik het voorval met mijn man en toen bleek dat hij dit ook al een paar keer had meegemaakt. Bovendien zijn we ‘m eerder kwijt geweest samen, een keer in een drukke winkelstraat en een keer in de supermarkt. En het is altijd weer goedgekomen, maar uiteraard is het wachten op de keer dat het niet goed komt. Want het blijft niet goed gaan. Toen de kindjes op bed lagen, besloot ik research te doen. Wat zijn mijn opties?
In een artikel van RTL Nieuws kwam een pedagoog aan het woord, die uitlegde dat het helemaal niet zielig is: “Kinderen raken eraan gewend”, zei hij. Hij gaf aan geen bezwaar te hebben, zolang het bedoeld is om kinderen ruimte te geven en veiligheid te bieden. Bovendien, zo leerde ik, is het een heel oud middel dat vaak gebruikt werd. Er kwam toen kritiek in verband met de bewegingsvrijheid, maar het wordt dus al heel lang gebruikt. Hij zei ook: “Vroeger vonden we het niet raar, maar nu willen we onze kinderen geen belemmering opleggen. Er is een soort ideologie dat kinderen alle ruimte moeten krijgen, zelfs als ze zichzelf in gevaar kunnen brengen.” En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens. Na wat verdere research en overleg met mijn man, bestelde ik een tuigje voor mijn kind.
De volgende dag werd-ie geleverd (heerlijk, die moderne tijd) en kon ik het meteen gaan proberen. Zoonlief moest even wennen, maar vond het al snel prima. Sterker nog: hij vond het wel leuk dat-ie net als de hond nu ook aan de lijn zat. Ik voelde me er fijn bij, het liep relaxter nu ik wist dat ik ‘m niet kon kwijtraken. Inmiddels zijn we een paar weken verder en gaat het heel goed. Behalve dan dat iedereen er commentaar op heeft. Wat een gezeik, joh! Mijn schoonmoeder vindt het ‘grenzen aan kindermishandeling’ en mijn vrienden vinden het ‘de grootste onzin’ en vragen of we ‘nog een hond in huis hebben gehaald’. Ook krijg ik veel blikken van andere mensen als ik op deze manier met m’n zoon wandel, maar ik trek me er niets van aan. Voor ons werkt het dat mijn kind in een tuigje zit, en dat is het belangrijkste, toch?”
