Lucy Woesthoff: ‘Dinand had me vast verlaten als ik nog een vijfde had gewild!’

Lucy vertelt: “Ik was pas vijfentwintig toen ik een relatie kreeg met Dinand en hij had toen al een zoontje, Dean, van bijna twee. Ik werd dus heel jong moeder, maar dat paste wel bij me. Het moederschap voelde natuurlijk, instinctief, ik bleek veel geduld te hebben met kinderen, haalde vanaf het begin plezier uit het moeder zijn. Een jaar later kregen we Jimi – ineens waren we echt een gezin, samen.”

Veilige basis

Ze vervolgt: “Wat me toen dreef, was vooral dat ik een nieuwe, veilige basis wilde creëren voor Dinand en Dean: zij waren kort daarvoor hun geliefde vrouw en moeder kwijtgeraakt. Dat was ook de reden dat ik snel een kindje wilde met Dinand, ik wilde een soort nieuwe start voor ons, als gezin. Ik wilde dat ze zouden voelen dat we bij elkaar hoorden. Ik was enorm gefocust op helen, en dat leidde mij af van grotere, wereldse zorgen.”

“Dat was ook de reden dat ik snel een kindje wilde met Dinand, ik wilde een soort nieuwe start voor ons, als gezin”

Compleet

“Dat bleef zo, die eerste jaren, want toen ik eenmaal moeder was geworden, wilde ik méér. Ik vind die eerste, gezellige tijd met een baby’tje zo magisch, dat ik daarnaar terugverlangde zodra het kindje alweer liep. Ik ben zelfs een tijd bang geweest dat die kriebel, dat verlangen naar méér kinderen, nooit weg zou gaan, want Dinand had me vast verlaten als ik nog een vijfde had gewild! Maar gelukkig: na de geboorte van mijn dochter, ons vierde kindje, voelde ik dat het genoeg was geweest, dat we als gezin compleet zijn.”

“Ik ben zelfs een tijd bang geweest dat die kriebel, dat verlangen naar méér kinderen, nooit weg zou gaan”

Heftige gesprekken

De wereld is volgens Lucy harder geworden, haar zorgen groter. Zo voert ze tegenwoordig soms heftige gesprekken met haar zoons, nu pubers, over de (mis)informatie die ze krijgen. “Ik merk het aan wat zij tegen elkaar en ons zeggen, dat ze online dingen lezen die niet kloppen, en dat ze daar vervolgens een mening op baseren die ik zorgelijk of verdrietig vind.”

“Onze jongere zoon zit veel op TikTok, en daar is het al hele-maal bizar, want daar krijgt hij álles binnen. Op Tiktok zie je niet alleen grappige videootjes van een hamster die op een scooter zit, zoals vaak wordt gedacht, je ziet ook mensen die politieke verhalen delen. Veel accounts die getarget zijn voor jonge mannen, promoten heel nare, onvriendelijke ideeën over vrouwen en modern feminisme.”

“Zodra Dinand en ik onze jongens zulke ideeën horen napraten, gaan we met ze in discussie. En opnieuw, en opnieuw. Onze jongens vinden dat doodvermoeiend, en eerlijk gezegd, ik ook: het zijn niet onze leukste of makkelijkste gesprekken. Maar ik geloof tóch dat het zin heeft. Het is je taak als ouder om zaadjes te planten.”

“Het zijn niet de leukste of makkelijkste gesprekken. Maar ik geloof tóch dat het zin heeft”

Zaadjes

Zo praat Lucy nooit kwaad over iemand waar de kinderen bij zijn. “Ik denk heus weleens iets negatiefs over anderen, maar ik zeg het niet hardop. Dat geldt ook voor de relatie met mijn man: zelfs als ik boos op hem zou zijn, blijf ik liefdevol over hem spreken als de kinderen erbij zijn, en hij doet dat ook over mij. Hoe wij bij ons thuis naar elkaar kijken, elkaar aanraken, met elkaar lachen – voor mij heeft dat misschien wel meeropvoedende waarde dan die ingewikkelde gesprekken die ik met mijn zoons voer, want aan ons vóélen ze hoe liefdevolle, menselijke verbinding kan bestaan.”

Meer lezen? Leven doet Hopen van Roanne van Voorst is nu te koop.