Lisanne haar baby overleed door de listeria bacterie

Beeld: Pexels

Lisanne: “Dat ik zo snel zwanger was nadat er PCOS bij mij geconstateerd was, voelde als een cadeautje. Ik had hormoonstimulerende medicijnen gekregen. Twee dagen voor mijn menstruatie moest komen, deed ik stiknerveus een zwangerschapstest. Ik kon niet wachten, maar het bleek direct na die medicijnen raak: ik zag een licht streepje! Dolblij waren mijn man en ik. We hadden net een huis gekocht en waren helemaal klaar voor de komst van ons eerste kindje.

Zwangerschap volgens het boekje

Mijn zwangerschap verliep volgens het boekje. Zowel de 13 als de 20 weken-echo bleken goed en ook met 22 weken had ik een controle waarop te zien was dat onze kleine meid vrolijk heen en weer bewoog in mijn baarmoeder. Een week ervoor waren we verhuisd en de babykamer in ons nieuwe huis stond inmiddels in de roze verf. Niets voorspelde dat het drie dagen na die laatste echo vreselijk mis zou gaan.

“Bij het interne onderzoek dat volgde werd ze stil”

Ik voelde me die donderdag niet helemaal fit, was hangerig en had buikpijn. De volgende dag was het erger. Zowel een blaasontstekingtest als een coronatest waren negatief, maar ik werd steeds beroerder en ook mijn buikpijn werd erger; alsof een brede band steeds strak gespannen werd om mijn buik. Aan het eind van de middag belde ik in tranen mijn nicht, die ook mijn verloskundige was. Ze wilde dat ik langskwam voor een check. Op de echo was niks raars te zien; mijn dochtertje zwom vrolijk rond en haar hartje klopte. Toch leek mijn nicht niet gerust. Bij het interne onderzoek dat volgde werd ze stil. Die buikpijn bleken weeën te zijn: ik had twee centimeter ontsluiting.

Ontsluiting

Tijdens de rit naar het ziekenhuis werden de weeën erger. Ik voelde me verschrikkelijk ziek. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ik koorts had en ik moest overgeven. Ik smeekte om weeënremmers, maar die mocht ik niet. Ik begreep er niks van: de baby moest toch blijven zitten?! Op de echo die volgde hoorde ik het hartje van mijn dochtertje kloppen en zag ik haar bewegen. Ik hoopte dat als ik maar rustig bleef en de weeën zo goed mogelijk opving, ik de bevalling kon tegenhouden. Maar bij de daaropvolgende inwendige echo die de gynaecoloog maakte, bleek ik al vijf centimeter ontsluiting te hebben.

Lees ook: Stint-documentaire ontroert: ‘Mijn hart huilt’

Huilend smeekte ik de artsen of ze de bevalling alsjeblieft konden tegenhouden, maar ze vertelden me dat ze uitgingen van een infectie en ze niks konden doen. Ik was 22 weken en drie dagen zwanger: pas bij 24 weken proberen ze een kindje met alle medische hulp die er is in leven te houden. En zoveel tijd konden ze mijn zwangerschap niet rekken. “Als we de bevalling nu gaan afremmen, is er een hele grote kans dat Lisanne doodgaat”, werd mijn man verteld. “Lisanne, we kunnen het nog een keer proberen hierna, maar dat lukt me niet als jij er niet meer bent”, zei mijn man in tranen. Ik moest bevallen en de artsen om mij heen zouden niks doen om mijn dochtertje in leven te houden.

Gifgroen vruchtwater

De weeën waren vreselijk intens. Bij mijn eerste perswee braken mijn vliezen. Mijn vruchtwater was gifgroen: een bevestiging dat ik inderdaad een infectie had. Ik vroeg om een ruggenprik, maar de bevalling ging zo snel dat dat niet meer kon. Mijn dochtertje werd geboren. Klein en kwetsbaar werd ze op mijn borst gelegd.

Wat mij veel pijn deed, was dat de gynaecoloog daar stond met haar armen over elkaar, terwijl mijn dochtertje op dat moment nog leefde en langzaam in mijn armen overleed. Ook werden er direct na haar overlijden allerlei vragen aan me gesteld, onder andere of we een fotoshoot wilden en of ik schone kleren had meegenomen. Ik kwam met 22 weken in het ziekenhuis; had ik me dan moeten bedenken dat ik hier zou komen om te bevallen?

“Via een mondswab kwam voren dat ze was besmet met de listeria bacterie”

Listeria bacterie

We noemden haar Emma. Ze bleef in het ziekenhuis voor onderzoek. Die zondag kregen we te horen dat via een mondswab naar voren kwam dat ze was besmet met de listeria bacterie. Bij later onderzoek bleek inderdaad ook mijn placenta volledig geïnfecteerd. Door de GGD werd ik helemaal platgebeld met vragen over wat ik had gegeten en gedronken, maar ik was heel secuur geweest met wat ik at tijdens de zwangerschap. De conclusie was dat het een kruisbesmetting moet zijn geweest. Dat betekende dat de listeria bacterie overal in heeft kunnen zitten, tot een glas water aan toe. Ontzettend moeilijk te verwerken; het voelde alsof mijn lijf gefaald had. En wat als het een paar weken later was gebeurd?

Lees ook: De ICSI-poging is mislukt: ‘Die bood­schap was zo kil, terwijl ik het al moeilijk genoeg had’

Toen ik een paar maanden na de geboorte van Emma spontaan zwanger raakte, was dat een wonder, maar ik vond het zwanger zijn mentaal verschrikkelijk. Omdat ik geen verhoogde kans had op complicaties tijdens mijn zwangerschap, kreeg ik geen extra controles. Ik was in het begin doodsbang om te eten, maar wist dat het moest: anders ging mijn tweede kindje ook dood. Toen ik 24 weken zwanger was, werd de angst iets minder: als er nu iets mis zou gaan, zouden ze er tenminste alles aan doen om mijn kind te redden. Maar weg was mijn angst niet. Rond de 7 á 8 maanden kreeg ik traumatherapie en ik wilde per se in het ziekenhuis bevallen, omdat ik dan – als er iets mis zou gaan – direct hulp zou krijgen.

Ziekenhuisbevalling niet gelukt

Die ziekenhuisbevalling is niet gelukt. Op 15 april van dit jaar werd mijn zoontje Kyan geboren; zo snel dat er geen tijd meer was om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig kwam Kyan gezond ter wereld. Het geluid van zijn eerste gehuil, zal ik nooit vergeten. Wat een opluchting! Het is een wolk van een ventje en hij doet het goed, maar ik weet niet of ik ooit nog een kindje zou willen, een vraag die sommige mensen mij nu al stellen. Ik moet er niet aan denken om weer zoveel onrust en angst te voelen als ik tijdens deze zwangerschap heb gevoeld.

Met mij gaat het beter; zoals ik nu over Emma praat, dat had ik een half jaar geleden niet kunnen doen. Er is een periode geweest dat ik mijn bed niet uitwilde, omdat ik zo intens verdrietig was. Een kindje verliezen is voor niemand makkelijk, maar wat ik heel lastig vind is dat je bijna 23 weken leeft met een gezonde baby in je buik en het dan toch mis gaat. Als ik vertel aan mensen dat ik mijn dochtertje ben verloren, denkt men vaak dat er iets niet goed was. Maar mijn dochtertje was helemaal gezond en levend, dat maakt het zo cru. Ik wil bewustzijn creëren, zorgen dat mensen beseffen dat je niet voor niets wordt gewaarschuwd voor de listeria bacterie. Ja het is zeldzaam, maar het kán dus echt gruwelijk misgaan.

Kans van 1 op 4 miljoen

Aan de ene kant ben ik opgelucht dat er een duidelijke oorzaak is voor Emma’s dood, maar aan de andere kant heb ik nog altijd geen idee hoe de listeria bacterie in mijn lijf gekomen is. De kans dat dit gebeurt is 1 op de 4 miljoen. De artsen in het ziekenhuis en alle verloskundigen die ik gesproken heb, hadden dit nog nooit eerder meegemaakt. Ik heb ontzettend veel pech gehad en zal voor altijjd moeten leven met die wetenschap. En hoewel ik dolblij ben met Kyan, die er niet zou zijn geweest als Emma dit had overleefd, doet haar verliezen nog elke dag pijn. En ik denk niet dat dat ooit verandert…”