Elianne Zweipfenning over zwangerschap: ‘Het is pittig, maar kan me geen betere man wensen’

Beeld: Melis Mekking, Studio Mamsie

Hoe voel je je?
“Dat wisselt iedere dag. Deze zwangerschap is niet te vergelijken met mijn eerste. Bij Saint leek ik lange tijd niet eens zwanger, omdat ik nul kwaaltjes had. Ik was niet misselijk, niet moe. Dat is nu wel anders. De eerste weken van deze zwangerschap was ik zo misselijk dat ik niets kon binnenhouden. Zelfs geen water. Daar kreeg ik medicatie voor. Begin dit jaar kreeg ik twee spoedoperaties aan een abces in mijn borst. De pijn die ik toen voelde was hels.

Laatst ben ik weer opgenomen geweest met zulke hevige buikpijn. Ik had zoveel pijn dat ik niet meer kon plaatsen waar het vandaan kwam. Doodsbang was ik. Voelde ik de baby nog wel? Ik werd echt een beetje gek in mijn hoofd. De tranen sprongen in mijn ogen toen we het hartje van die kleine hoorden. Gelukkig maar. Daarna waren we even bang dat de bevalling al begonnen was, veel te vroeg – nog onder de dertig weken. Gelukkig was dat niet het geval. Met de baby gaat het goed, dat is het belangrijkste.”

En met jou?
“De waarden van mijn bloedplaatjes zijn te laag, maar wat er precies met me aan de hand is weten de dokters niet. Ik ben op alles onderzocht; zelfs op kanker. Op dat moment zakte de wereld wel even onder me vandaan. Gelukkig zijn de enge, levensbedreigende dingen nu uitgesloten, maar de onzekerheid maakt het wel zwaar. Chiel is veel aan het werk, Saint is tien maanden. Een leeftijd dat ‘ie steeds meer ontdekt, dat je er constant achteraan moet.

Ik kan wel zeggen dat ik het – met toch die fijne eerste zwangerschap in mijn achterhoofd –  heb onderschat. Je weet dat het zo’n tweede keer heel anders kan zijn, maar toch… deze optelsom van tegenslagen verzin je toch niet? Toch probeer ik me op het positieve te richten. Op de baby, op Saint, op Chiel. Zij zijn het allerbelangrijkst. Ik hoop vooral dat ik er een mooie bevalling voor terugkrijg.”

“Ik ben op alles onderzocht; zelfs op kanker. Op dat moment zakte de wereld wel even onder me vandaan”

Heb je een bevalplan?
“Ik ben niet zo van het plannen. Het loopt zoals het loopt, dat werkte bij Saint heel goed. Ik begon rustig thuis, ging zo laat mogelijk naar het ziekenhuis en ben daar razendsnel bevallen. Ik kwam daar aan met al tien centimeter ontsluiting en zestien minuten later lag hij al op mijn borst. Een droombevalling, zoals ze dat noemen. Als dat weer zo kan, zou dat fantastisch zijn. Maar ik houd er rekening mee dat ik – zeker zolang mijn waarden te laag blijven – vanaf de eerste wee al naar het ziekenhuis moet. Dan is dat maar zo. We roeien gewoon met de riemen die we hebben.”

Tekst gaat verder onder foto

Wat ging er door je heen toen er een tweede streepje op de test verscheen?
“We waren wel bezig met een tweede kindje. Chiel en ik droomden altijd van een groot gezin: in ieder geval meer dan één kindje van ons samen. Vanaf een jaar leeftijdsverschil zou een broertje of zusje welkom zijn. Hoe kleiner het leeftijdsverschil hoe leuker. Vooral als ze groter zijn. Toch kwam de positieve test echt als een verrassing. Toen ik drie dagen overtijd was, had ik namelijk al een test gedaan. Hartstikke negatief. Ik dacht: jammer, deze maand is het niet gelukt. Twee dagen later testte ik nog één keer, gewoon voor de zekerheid. Ik verwachtte er niks van. Bleek ‘ie knetter positief te zijn! Fantastisch natuurlijk. Ik ben heel dankbaar dat het zo snel mocht lukken.”

Saint krijgt een zusje. Hadden jullie een voorgevoel?
“Sommige mensen voelen meteen dat ze zwanger zijn, weten ook direct wat ze krijgen. Ik niet hoor. Ik had geen idee, maar wel een duidelijke voorkeur voor een meisje. Sommige mensen zeggen dat het ze niet uitmaakt, als het kindje maar gezond is. En natuurlijk is dat het allerbelangrijkst, maar nog een meisje erbij was wel echt onze droom. Chiel heeft ooit een visioen gehad dat hij in Disneyland stond met een meisje op zijn schouder in een zwart jurkje met rode stippen. Die droom kwam steeds weer terug. Maar eerst kreeg hij in een vorige relatie Jack (10), daarna Saint. Daardoor dacht ‘ie dat hij alleen maar mannen maakte. Blijkbaar niet, haha. Nu een dochter is wel echt de kers op de taart.”

Tekst gaat verder onder de foto

Hoe vinden de jongens dat er een kleine bij komt?
“Saint snapt het natuurlijk nog niet zo goed. Hij vindt leeftijdsgenootjes steeds interessanter worden, dus ik weet zeker dat hij ook naar zijn zus toe trekt. Jack is echt de trotse grote broer: krijgt hij ook nog een zusje. Die heeft het al over oppassen en ze meenemen naar pretparken als ze groot genoeg voor de attracties zijn. Hij vindt dat het einde.”

Hebben jullie al een naam voor de kleine?
“Vanaf het moment dat we wisten dat we meisje kregen, wisten we het. Meteen. Wij hebben echt wel eens discussies, maar op het gebied van babynamen, interieur en kleding zijn we het altijd met elkaar eens. We wilden een aparte naam, één waarbij je zeker weet dat er niet nog tien van op school zitten. Daar kunnen mensen wat van vinden, net zoals ze dat bij Saint vonden. Maar dat went toch snel. We hebben de naam voor ons meisje in iets andere vorm voorbij horen komen en hebben ‘m zo veranderd dat ‘ie echt heel cool is en perfect bij ons past.”

Hoe zit het met de nesteldrang?
“Simpel: die heb ik niet. Nooit gehad, ook bij Saint niet. Tussen de weeën door heeft Chiel toen de isofix voor de Maxi-Cosi nog uit het plastic gehaald. Ik vind dat ook wel leuk ons, dat nuchtere. We maken ons niet op voorhand druk, maar dealen pas met de dingen als ze op dat moment aan de hand zijn. Je kan wel allemaal van die zogenaamde musthaves in huis halen, maar wie zegt dat je het ook echt gebruikt?

Wat voor de één werkt, werkt voor de ander totaal niet. We hebben een bedje staan, veel spullen al in huis van Saint en zien in de kraamweek wel wat we verder nodig hebben. Alhoewel… op het gebied van kleding zit dat toch anders. Ik blijf maar kopen! Dat heb je met een meisje he? Het kan me niet truttig genoeg: roze, strikjes. Daar gaat wel heel veel geld aan op. Chiel kan daar wel om lachen, al zegt ‘ie soms ook: ‘nu is het wel genoeg!’”

Hoe is Chiel als papa en partner? 
“Fan-tas-tisch. Echt. We hebben zo’n heftig jaar gehad. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Toen heb ik hem op zo’n diepere manier leren kennen, dat gevoel kende ik niet. Iedere man zegt dat zijn vrouw op één staat, maar dat echt waarmaken is nog maar een tweede. Ik zie dat van dichtbij vaak genoeg misgaan. Bij Chiel komen wij altijd op één. Hij verzet meetings, regelt van alles om bij me te kunnen zijn. Dat is in zijn wereld extreem moeilijk, maar hij doet het. Hij cijfert zichzelf echt weg. Voor ons, voor mij.

“Chiel cijfert zichzelf echt weg. Voor ons, voor mij”

Als hij ‘s nachts na een halve wereldreis thuiskomt na een optreden en er drie uur later alweer uit moet voor Saint, zeurt ‘ie nooit dat hij moe is. Al is hij dat natuurlijk wel. Wat niet betekent dat bij ons alles altijd maar van een leien dakje gaat. We zijn allebei moe, hebben ook discussies en dingen die niet lekker lopen. Maar dan geven we elkaar een kus en weten we dat het wel goed zit. Meer dan goed.”