‘Ik was zo gelukkig en voelde me zo diep ellendig’

Beeld: Getty Images

Een affaire? Natuurlijk zou ik daar nooit aan ­beginnen. Ik was getrouwd, had een leuk kind, we waren gelukkig en mijn man was ongelooflijk lief. Tel daarbij op dat ik het vrij lastig vind iemand te kwetsen en je hebt alle ingrediënten voor een trouw-tot-de-dood-ons-scheidt-bestaan.

Maar toen werd ons tweede kind geboren en kwam er een oude schoolvriend van mijn man op kraamvisite. Ik was twee weken daarvoor bevallen en ik stond stijf van de hormonen, dus misschien ging het daardoor wel mis. Maar toen ik hem uit de auto zag stappen wist ik: dit is foute boel.

Vlinders in de buik

Hij kwam binnen, feliciteerde ons met de baby, tilde ons zoontje op en heeft vervolgens een kwartier met onze stuiterende peuter in de tuin gespeeld. Ik keek toe en wist me geen raad met de gevoelens die ik had. Hoezo werd ik verliefd op een man die ik slechts één keer eerder gezien had, die mij toen niets deed en nu, nu ik net voor de tweede keer moeder was geworden knikkende knieën en vlinders in mijn buik bezorgde?

“We keken elkaar steeds net iets te lang aan. Mijn dit-is-fout-gevoel werd ­alleen maar sterker”

“Wil je onze dochter zien?” vroeg ik, toen hij na een kwartier uitgeput van het spelen weer binnenkwam. “O ja”, reageerde hij, alsof hij vergeten was waarvoor hij eigenlijk kwam. Ze lag in de box in de kamer te slapen, hij was er bij binnenkomst straal langsgelopen. Hij bleef eten, ’s avonds een spelletje doen en het was ­ontzettend gezellig. We keken elkaar steeds net iets te lang aan. Mijn dit-is-fout-gevoel werd ­alleen maar sterker.

Die avond kon ik de slaap niet vatten. Wat gebeurde er? Hij belde (zo hoorde ik jaren later) op de terugrit zijn beste vriend om te vertellen dat hij de leukste vrouw ooit had ontmoet, maar dat ze getrouwd was met een goede vriend. We hadden van elkaars verwardheid geen idee.

Olie op het vuur

Dat veranderde in de loop van de maanden. De wat ingedutte vriendschap tussen de twee mannen werd, onder mijn aanmoediging, nieuw leven ingeblazen. Het deed mijn verwarring geen goed. Ik dacht vrijwel nergens anders meer aan, ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Het zou wel overgaan toch? Had ik niet ooit ergens gelezen dat een verliefdheid maximaal negen maanden duurde? Even tanden op elkaar dus. Maar het pakte anders uit.

De gevoelens werden sterker en sterker en we spraken ze naar elkaar uit. Olie op het vuur natuurlijk. Er volgde een periode van veel sms’en, bellen, msn’en zelfs nog. En er was de belofte naar elkaar dat we nooit iets met onze gevoelens zouden doen. Dat hebben we bijna twee jaar volgehouden. Toen ging het mis.

Affaire

De eerste zoen was de start van een affaire die bijna vijf jaar duurde. Dat zal ik nooit, op geen enkele manier, goedpraten: de vader van mijn ­kinderen verdiende dat bedrog niet, niemand verdient dat.

Helder ­denken kon ik amper nog. Ik was zo verliefd en voelde me zo schuldig en ik was zo gelukkig en voelde me zo diep ellendig; ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik had de stekker uit mijn huwelijk moeten trekken, direct. Maar ik hield zoveel van de man die nu mijn ex is. Hij was zo lief en ik kon het hem toch niet aandoen weg te gaan? Hem te verlaten voor een goede vriend? Dus koos ik voor iets wat nog veel erger was. Ik maakte zijn leven met mij tot één grote leugen.

Lees ook – ‘Mijn campingaffaire opende mijn ogen: ik voelde niets meer voor mijn man’ >

Schimmenspel

Na vierenhalf jaar was ik een schim van wie ik ooit was. Ik was inmiddels graatmager en doodongelukkig. Mijn minnaar – want dat was ie volgens de vaktermen – hakte de knoop door. Hij maakte een eind aan onze affaire, hij kon niet langer aanzien hoe ik mezelf verloor en trok het zelf ook niet meer. De verliefdheid had ons allebei kapotgemaakt.

Nu was ik hem kwijt en ik was mijn huwelijk allang kwijt. Na een paar dagen absolute radiostilte heb ik hem geappt. Ik liet hem weten dat ik een besluit ging nemen. Dat gebeurde niet veel later. Ik kwam na een ouderraadvergadering van de school van mijn kinderen thuis en mijn man zat aan tafel. “Wat gaan we doen?” vroeg hij, inmiddels uiteraard ook al lang en breed doordrongen van de struggles in ons huwelijk. “We gaan ermee stoppen”, flapte ik eruit. En zo geschiedde.

Ik koos voor mezelf, het moeilijkste besluit dat ik ooit heb genomen. Er volgde een loodzware tijd van enorm schuldgevoel, het de ­kinderen moeten vertellen, verhuizen, omgaan met de keiharde oordelen van de buitenwereld en bouwen aan een nieuwe toekomst. Een toekomst met mijn vriend.

“Liefde laat zich niet sturen, je bent er niet tegen opgewassen”

Bij een affaire wordt vaak aan een daad van ultiem egoïsme gedacht. Het wordt ook vaak geassocieerd met niets dan lust of seks en, toegegeven; dat kan ook zo zijn. Maar was het altijd maar zo simpel. Mensen die zeggen zeker te weten nooit een affaire te krijgen, hebben geen idee. Liefde laat zich niet sturen, je bent er niet tegen opgewassen. Ik wist die ene dag dat hij op kraamvisite kwam meteen dat ik met deze man oud wilde worden. Hoe ik dat zo zeker wist? Geen idee. Ik vind het met terugwerkende kracht zelf ook een krankzinnig verhaal.

Samengesteld gezin

We zijn door een diep dal gegaan, maar er ­compleet bovenop gekomen. En met compleet doel ik dus ook op mijn ex. We zijn twaalf jaar verder en de man die ooit mijn minnaar was en ik hebben samen twee kinderen gekregen. We vormen een samengesteld gezin met mijn twee oudsten en iemand die onlosmakelijk bij dat gezin hoort is de man met wie het ooit ­begon.

Mijn ex en ik zien en spreken elkaar dagelijks en de mannen zijn ook weer vrienden. We gaan met z’n allen op vakantie en er gaat geen dag voorbij dat hij niet belt om te vragen of de baby – mijn jongste – wakker is, dan komt ie namelijk even kijken. We wonen bij elkaar om de hoek en als hij voor de deur staat, dribbelt de baby enthousiast naar de voordeur om een van haar grootste fans te verwelkomen. Daarna pakt ze haar Dikkie Dik-boek, kruipt ze bij hem op schoot en laat ze zich voorlezen.

Voor mezelf kiezen

Ik heb twaalf jaar geleden voor mezelf gekozen en daarmee, zonder dat ik daar op dat moment bewust van was, ook de rest van mijn gezin een plezier gedaan. Ik was niet meer die leuke toegewijde moeder die ik moest zijn; ik werd opgevreten door mijn affaire. Ik was niet meer die fantastische echtgenote, ik leefde een leugen en trok mijn man daarin mee. Ik was ook geen goede minnares, want ik hield iemand aan het lijntje die jarenlang in onzekerheid leefde over de invulling van zijn toekomst. En ik was bovenal niet goed voor mezelf.

“De dag dat ik voor mezelf koos had jaren eerder moeten komen”

Ik liet me leiden door wat anderen zouden denken, wat ik aan ellende zou aanrichten en hoe egoïstisch ik zou zijn als ik mijn huwelijk zou opbreken. En zie nu eens waar we staan; stuk voor stuk gelukkig en allemaal gek op elkaar. De dag dat ik voor mezelf koos had jaren eerder moeten komen.

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.