‘Na de miskraam bood mijn vrouw aan het te proberen’

Beeld: Getty Images

“Wekenlang heb ik dagelijks over mijn buik geaaid. Gesmeekt: ‘Blijf alsje­blieft zitten.’ Ik had goede hoop – ik voelde me direct erg zwanger. Bij Ot was ik al vanaf het begin spuugmisselijk geweest. Bij de tweeling die ik erna verloor, had ik niks gemerkt en tig testen gedaan om het zeker te weten. Nu was ik acht weken onderweg en weer als vanouds misselijk. Maar op een zondag voelde ik dat er iets mis was. Ik kon niet wachten tot de eerstvolgende echo, ik wilde het nu weten.

Na lang aandringen van Carin mochten we langskomen bij onze kliniek. Ik zag het direct op het echo-scherm: wederom een te klein embryo en geen kloppend hartje. Voor mij betekende het ook een definitief eind aan mijn zwangerschapstraject. Na ruim drie jaar vechten voor een tweede kind moest ik luisteren naar mijn lichaam en accepteren dat het klaar was. Hoe moeilijk en pijnlijk ook.

IVF-traject

Carin en ik zijn negen jaar samen. We kwamen allebei uit een relatie waarbij onze partners geen kinderen wilden, maar zelf hadden we wel een sterke kinderwens. In 2015 zijn we van start gegaan. We vonden via een platform een man die graag donor voor ons wilde zijn.

Carin hoefde niet per se een kind te dragen. Ze voelde zich vanaf het eerste moment mama, heeft onze zoon Ot officieel erkend, maar verlangde niet naar negen maanden sappelen. Vandaar dat we afspraken dat ik de zwangerschappen op me zou nemen. Na zes iui-pogingen waarbij ik tijdens mijn ovulatie werd geïnsemineerd met het donorzaad was het raak. We waren dol­gelukkig met Ot.

“Je voelt je tijdens zo’n punctie net een automaat waarin allemaal ballen zitten”

In december 2019, Ot was ruim anderhalf, begonnen we opnieuw met het vrucht­baarheidstraject. Voor het ivf-traject moest ik thuis hormonen spuiten. Bij de eerste punctie in de kliniek werden er acht eitjes geoogst. Je voelt je op zulke momenten net een automaat waarin allemaal ballen zitten. Na de bevruchting werden de embryo’s ‘opgekweekt’ tot vijf dagen oud en dan terug­geplaatst. Bij mij werden er vier ingevroren, en één vers teruggeplaatst.

Voor altijd op het netvlies

We waren door het dolle toen ik direct zwanger bleek. Van een tweeling nog wel. We gingen op vakantie naar Frankrijk en verheugden ons op de eerste echo. Vanwege coronarestricties mocht mijn vrouw niet mee naar de echoscopist, dus zette Carin me af en moest ik alleen naar binnen. Helaas zagen ze geen hartjes kloppen.

“Ik zakte in elkaar op de parkeerplaats. Ik was volledig gebroken”

Carin krijgt het beeld waarin ik naar buiten kwam en in elkaar zakte op de parkeerplaats nooit meer van haar netvlies. Ik was volledig gebroken. Ik wist gewoon niet hoe ik moest zeggen dat het tóch was misgegaan. We stonden allebei te brullen daar op het parkeerterrein. Echt dikke drama.

Gelukkig ben ik een veerkrachtige vrouw; tranen drogen en weer door. Maar van de volgende vier embryo’s bleef er niks plakken. Welke therapieën of baarmoederhealings ik ook onder­ging, de embryo’s wilden zich niet innestelen.

Lees ook – ‘Ik blij met wat ik heb, maar dat staat los van de wens voor een tweede kind’ >

Nieuwe kans

In principe had ik bedacht tot mijn veertigste door te gaan, maar toch wilde ik nog een tweede ivf-poging proberen. Mijn mindset en wilskracht zorgden ervoor dat ik mijn grenzen bleef verleggen. Bij de laatste poging vorige zomer bleek van de zes pogingen slechts één embryo kwalitatief goed voor een terugplaatsing. We hadden er alle hoop op gevestigd, vandaar dat het zo verdrietig was dat deze laatste kans van mij eindigde in een miskraam.

“Het voordeel van onze relatie: er is nog een baarmoeder”

Gelukkig betekende dat niet het einde van onze kinderwens. Een van de voordelen van het hebben van een relatie met een vrouw: er is nog een baarmoeder. Nu ik besloot te stoppen, bood Carin aan het te proberen. Ze vond het verschrikkelijk mij zoveel verdriet te zien hebben. Haar wens om niet zwanger te worden was minder groot dan onze kinderwens.

Dat zij nu start met haar eigen traject maakt het overigens niet makkelijker. Nog steeds verlang ik intens naar het zelf zwanger zijn. Ook vraag ik me oprecht af of een kind van haar ooit net zo eigen zal voelen als Ot. Ik zal zielsveel van het kind houden, maar toch lijkt het me anders.

Leven zonder perspectief

Het allermoeilijkst aan de ivf-achtbaan vind ik het leven zonder perspectief. Niemand kan je vertellen of alle moeite, verdriet en constante tegenslagen zin hebben. De natuur doet wat ze wil. Maar het geeft ook enorme druk op je relatie.

Ik vind het lastig me niet te bemoeien met Carins deel. Ik heb maanden gezeurd wanneer ze nou eindelijk zou beginnen. Bracht haar bakjes met yoghurt en hazelnoten en foliumzuur, alles om de vruchtbaarheid te vergroten. Ik snap dat mijn zorg haar soms te veel wordt.

Tegelijkertijd vind ik het ongelofelijk bijzonder dat ze dit doet. Dat ze haar wijn, sigaretten en feesten opgeeft voor ons kind en dit avontuur in stapt. Als er iemand weet hoe zwaar dat is, ben ik het.”

Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:

*Goedkoper dan in de winkel

*Lees elke maand als eerst Kek Mama

*Gratis verzonden

Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.