‘Kinderen zijn enige wezens, vooral als ze je voor lul zetten’
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
Kinderen zijn enige wezens. Vooral wanneer ze je, bewust of onbewust, voor lul zetten. Omdat het kinderen zijn is het meestal natuurlijk wel komisch en het enige dat je kunt doen is lachen (al is het als een boer met kiespijn omdat het vaak gewoon waar is wat ze zeggen).
Het begon jaren geleden al, ik had zelf nog niet eens kinderen. Mijn vriendin echter wel en ik was graag bij haar en haar dochtertje. Op een ochtend zaten we aan het ontbijt (ik had daar geslapen) en het kleine meiske zat onder de tafel te spelen, tot ik ineens haar handjes tegen mijn been voelde.
‘Au!’ riep ze keihard. ‘Jouw been prikt!’
‘Blijkbaar heb je je niet geschoren’, mijn vriendin had vaker met dat bijltje gehakt. ‘Tegen mij zei ze laatst: Je stinkt uit je lucht. Ook al zo charming.’ Bij een andere vriendin wees haar jongste in de Kruidvat naar de Satisfyer, om vervolgens te roeptoeteren dat mama die ook had.
Uit hun nekje
Ja, kinderen zijn genadeloos eerlijk, maar soms kletsen ze uit hun kleine nekje. Toen Lewis een jaar of één was gingen we samen naar de Albert Heijn. Bij de kassa zag hij een enorme Rastafarimeneer en zijn gezichtje lichtte op.
‘Papa!’ schreeuwde hij blij. ‘Papa!’
De man keek hem aan en grijnsde zijn gouden tanden bloot. ‘Sorry jongetje, ik weet van niks’, zei hij vriendelijk, daarna knipoogde hij opzichtig naar me. Ik lachte terug (in de categorie ha ha ha), rood als een tomaat, terwijl ik het gegrinnik om me heen heus wel hoorde.
De keren dat mijn jongens keihard riepen dat ik een scheet liet, ergens in een winkel bijvoorbeeld, zijn niet op een hand te tellen. Hoe klein ze ook waren, ze wisten precies wat het effect was van hun grapje. Of Lewis een aantal jaren geleden, toen ik een plas had gedaan bij de Ikea: ‘Heb je lekker een poep gedaan, mama?’ op standje stadiontoeter. De keren dat ze vroegen waarom iemand zo dik is of er zo raar uitziet (iemand met flinke acné) zonder hun geluid iets te dempen, laten me met terugwerkende kracht nog blozen van schaamte. Of vragen ‘of die meneer een baby krijgt’, terwijl het in werkelijkheid een vent met flinke bierbuik is.
‘”Heb je lekker een poep gedaan, mama?’ op standje stadiontoeter.”
Op de peuterspeelzaal op Curaçao kreeg Lewis een opdrachtje, waarbij hij moest vertellen wat papa en mama deden voor werk. Hij had geantwoord: ‘Mama schrijft boeken en papa kijkt de hele dag TV.’ Goeie baan voor papa, die een uitkeringstrekker leek in plaats van piloot. Onlangs was ik samen met Nils wat sportoefeningetjes aan het doen in de woonkamer, waarop Lewis doodleuk (en gemeend) zei: ‘Mama, waarom doe je dit nog? Je bent al oud, het heeft geen zin.’
Hoe ouder, hoe erger
Hoe ouder ze worden, hoe erger dus. Mama pesten met haar leeftijd, zo leuk. Net zoals een vriendje van Lewis, die ooit zei (waar zijn moeder naast stond); ‘Mijn moeder is al véértig! Véértig! Oud hè?’ Hoe jonger ze zijn hoe basaler de reactie, zeg maar. Sophia lag laatst ’s ochtends met haar vingertje mijn tanden te inspecteren. Doet ze wel vaker, tandarts spelen. Tot ze besloot ook haar neus in mijn mond te steken. Hevig kokhalzend kwam ze weer overeind. Nils kwam niet meer bij van het lachen (al gebeurde hem niet veel later hetzelfde). Ja, van je kinderen moet je het hebben. Heerlijk voor je ego.
