Patrick snapt er niets van: ‘Ze ging pas bij hem weg toen hij hun kind mishandelde’
Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik kan van mijn kinderen gerust zeggen dat ‘er een kop op zit’. Bijna dagelijks vliegen de vonken eraf bij ons thuis. Om iedere centimeter op de bank wordt door de kids hartstochtelijk gestreden bij een tv avondje, in de huiselijke ochtendspits dreigt escalatie standaard vooral rond de badkamerdeur, het toilet beneden en in het voorportaal bij het schoenenrek en tijdens het eten wordt er onder tafel weleens flink geschopt.
Lees ook – ‘Vage ouwe kerels die jonge jongetjes volgen; opzouten!’ >
Altijd begin ik weer te preken dat je het niet met elkaar eens hoeft te zijn, maar dat er nooit geweld gebruikt mag worden. In mijn achterhoofd heb ik daarbij voorbeelden van vrouwen uit mijn verleden die door hun partner(s) fysiek mishandeld werden en ik wil voorkomen dat mijn kids denken dat het normaal is om gewelddadig te zijn of om geslagen te worden. Dus elke keer zeg ik dat ze niet mogen slaan en dat ze dat ook van niemand anders moeten pikken.
Die eerste keer
Nadat ik hen van de week weer eens terecht had gewezen, vroeg ik me iets af: Hoe komt het dat zoveel vrouwen na die eerste klap toch bij hun man blijven? Het begint natuurlijk altijd met rozengeur en maneschijn, maar dan komt die eerste keer, die eerste ruzie en de eerste klap. Waarom vergeven zovelen zo’n kerel niet alleen die eerste uithaal, maar ook alle volgende misdragingen? Voor mij als vader (en als kind in wiens omgeving weleens handen wapperden) is dat een enorm angstbeeld; dat mijn kind zijn of haar partner mishandelt of dat hij of zij mishandeld wordt.
Vaker en vaker
Er was in mijn leven eens een vrouw – ik laat hier in het midden hoe ik haar kende – maar die koos ervoor om de misdragingen van haar vriend, en vader van hun twee piepjonge kinderen, te accepteren. Eerst was het een keer een tik tijdens een avondje stappen die ze hem na veel sorry’s van zijn kant vergaf. En inderdaad, daarna ging het een tijdje goed. Tot hij haar op een vol strand voor de ogen van hun kinderen een pets in haar gezicht gaf.
“Het ging een tijdje goed; totdat hij haar op een vol strand voor de ogen van hun kinderen een pets in het gezicht gaf”
Gingen er toen alarmbellen af? Niet bij haar. Zij had juist allerlei excuses voor hem en praatte zijn actie goed! Hoe dan? Geen werkdruk, gezondheidsissue of stress van welke aard ook kan zo’n mishandeling rechtvaardigen.
Ze bleef waar ze was en het gebeurde steeds vaker. Een paar jaar lang. Stel je die onmenselijke spanning waarin ze geleefd moet hebben eens voor. En het gekke was; ze dacht dat ze niet zonder hem kon. Pas toen hij tijdens het avondeten hun zoontje een harde klap gaf, diens vla over zijn haartjes uitgoot en hem met kleren en al onder de koude douche zette, brak er iets in haar en besloot ze met de kinderen haar spullen te pakken.
“Stel je die onmenselijke spanning waarin ze geleefd moet hebben eens voor. En het gekke was; ze dacht dat ze niet zonder hem kon”
Moed
Aan de ene kant bewonder ik vrouwen die in dit soort heftige situaties zichzelf zolang wegcijferen en tegelijk word ik droevig van de gedachte dat er in ons land vrouwen zijn die dit overkomt. Niets liever dan ze wakker schudden; zoek hulp, praat met een vertrouwenspersoon, breng jezelf en je kind in veiligheid en weet – verdorie – dat je niet alleen bent! Echt, ik wens al die krachtige, sterke, mooie maar tijdelijk gebroken vrouwen de moed toe om al veel eerder voor zichzelf te kiezen. Waarom zou iemand tenslotte wel voor zijn of haar kind zo’n knoop doorhakken en niet voor zichzelf?
