Patrick worstelt met dwanggedrag van zijn kinderen en zichzelf

Dwangneuroses, smetvrees, wie heeft er geen enkele? Mijn kids hebben er een paar en ik vroeger (en stiekem nog steeds) ook. Hoe ga ik daar als ouder mee om?

Bobbels

2016. Het is bedtijd en mijn bedrituelen voor Rikki (6) en Jazz (4) zijn in volle gang. Verhaaltje voorlezen, knuffelen, een laatste slaapliedje zingen en dan een minuut of tien de deken straktrekken tot er geen enkel vouwtje meer in zit. ‘Zo,’ zeg ik met een flinke dosis don’t you fucking dare in mijn stem, ‘die ligt goed. Geen rimpeltje meer te zien…’ Aan de kleine Rikki zie ik al hoe laat het is. Onbehagen zoekt via haar ogen naar houvast. ‘Ik… voel… bobbels… Ik voel bobbels. BOBBELS!’ En paf! Daar schopt ze het dekbed weg. Ik smoor een vloek tussen mijn lippen. Dan pak ik het dekbed van de grond en begin het hele dekbedproces opnieuw. Randjes aan sokken, labels aan onderbroeken, van alles dat uitsteekt aan kleding raakt mijn meisje van slag. En nog steeds moeten die labels er à la minuut uit als ze iets gekocht heeft. Ik probeer haar af te leiden, rustig te houden, maar de drang van binnenuit is te groot. Ik word er af en toe schreeuwend gek van.

“Onbehagen zoekt via haar ogen naar houvast. ‘Ik… voel… bobbels… Ik voel bobbels. BOBBELS!’”

2022. ‘Papa!’ Ik hoor de stress in Jazz’ stem.
‘Wat is er?’
‘Waarom heb je mijn spullen verplaatst?’
‘Heb ik niet.’
‘Wel! Je weet dat ik mijn tandenborstel, de tandpasta, mijn deo en mijn gel hier op het hoekje van de wastafel heb staan. Iemand heeft ze verschoven!’
Tomaatjes of andere losse ingrediënten op zijn bord die tegen de komkommerstukjes aan liggen, het gevoel van eierdozen tegen zijn vingers, houten spatels of zo’n tray waarin fastfoodrestaurants de drankjes meegeven, hij gruwelt ervan. En ik probeer mee te veren en het tegelijk niet erger te maken. 

Lees ook – ‘Dronken boeren rollend in de modder, wat heb ik daar te zoeken met mijn 4-jarige?!’

Dwanggedachten

Als geen ander weet ik hoe zulke situaties voelen. Zittend in de auto naast mijn vader sprong ik op de snelweg standaard kilometerslang van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. En elke keer dat ik als 16-jarige het vleesmes moest afdrogen, worstelde ik met de gedachte dat ik mijn vader (die de afwas stond te doen) ermee in zijn zij prikte. Jarenlang hield ik mijn adem in als in de bus naar school achter me ‘een vies iemand’ zat te ademen en nog steeds raak ik in openbare gelegenheden liever geen kranen aan. In de toiletten van de Ikea maak ik er een sport van om met mijn schoen tussen de deurklink om mijn as te draaien zodat de deur opengaat. ‘Doe normaal’ zeggen mensen weleens, maar als ik moet kiezen; 150 verschillende soorten urinebacillen van wildvreemden aan mijn hand of niet… tja, dan liever niet. Het is een laatste overblijfsel van mijn eigen drang tot het hebben van schijncontrole. Ik werkte ooit als entertainer op Mallorca en bij tweemaal daags eten van een door de toeristen geplunderd buffet moet je wel. Het was ook superinconsequent, want een warme vork uit de vaatwasser die iemand anders blijkbaar al had gebruikt vond ik vies, maar zoenen met verschillende meiden niet.

Triggers

Mijn dochter lijkt goed over haar triggers heen te groeien en mijn zoon zei laatst uit zichzelf dat hij wel iets wilde doen aan ‘zijn gedachten’. Wat een stap voorwaarts; het besef dat je je wilt ontwikkelen is een eerste belangrijke pijler naar loslaten, of juist omarmen van wat je dwarszit. Dus daar maakt in dit geval zijn moeder werk van.

Erover praten, erover leren, de gedachten opschrijven en er mindful mee omgaan zijn allemaal acties die kunnen helpen bij het leefbaarder maken van je gedachten. Ik heb begrepen dat veel mensen met dwanggedachten te maken hebben. Ik wens ze allemaal een effectieve herprogrammering van hun gedachtestromen en het inzicht toe dat ze al dan niet met hulp positieve stappen kunnen maken. 

O, en herken jij dit? Weet dat je niet alleen bent of de enige met dit probleem. Liefs.