Shelly Sterk: ‘Ik weet dat ik zóveel van dit kindje ga houden, dat ik er de vreselijkste bevalling voor over heb’

Hoe voel je je?
“Blij, vermoeid en nog steeds misselijk. Tot een week geleden heb ik echt iedere dag gekotst, nu zitten er ook betere dagen tussen. Voor mijn gevoel was dat bij mijn zwangerschap van Jake toch anders, was het met de misselijkheid na een week of dertien wel klaar. Ik hoop niet dat dit de hele zwangerschap aanhoudt, al voel ik me verder gelukkig goed.”

Heb je nog gekke cravings?
“Opeens ben ik gek op Nederlands eten en dat is voor mijn doen echt heel raar. Ik word namelijk blij van alles met sambal erop: hoe kruidiger en pittiger, hoe beter. Nu denk ik bij een stamppotje: doet u maar! Dat vind ik normaal gesproken niet te pruimen! Ook laat ik opeens de zoete toetjes en ijsjes staan. Doe mij maar een komkommer, denk ik nu. Dat is niets voor mij. Als ik nu uit eten ga en de hele tafel bestelt een toetje, ben ik ineens degene die zegt: ‘Ik hoef niet’. Dat is nog nooit gebeurd.”

Hoe vindt Jake het dat hij grote broer wordt?
“Helemaal fantastisch. Hij vroeg al een hele tijd om een baby’tje, al veel langer dan dat wij daaraan toe waren. Het gekke is dat hij het meteen aanvoelde toen het zover was. Ik had toen nog helemaal geen buik en Mark en ik hadden het er in zijn bijzijn alleen in geheimtaal, Engels, over gehad. Toch keek hij me op een dag aan, zo aan de eettafel met zijn handje onder zijn hoofdje en vroeg: ‘Mamaatje, kan het zijn dat er een baby’tje in je buik zit?’

Ik vond dat super creepy en het overviel me ook onwijs. ‘Hoe kom je daar nou bij?’ zei ik. ‘Nee hoor, er zitten alleen drollen in mama’s buik.’ Maar daar trapte hij niet in. ‘Hoe heet de baby?’ wilde hij weten en hij bleef ook maar kusjes op mijn buik geven. Ik vond het vervelend om steeds tegen hem te liegen en dus heb ik het hem toch eerder verteld dan ik van te voren had bedacht. Dat geheimpje heeft hij toen heel knap voor zich gehouden. Hij hoopt nu op een zusje. Of dat ook het geval is? Dat houd ik nog even in het midden.”

Tekst gaat verder onder de video.

Wat ging er door je heen toen je de positieve test in je handen had?
“Lichte paniek! Het was gepland, we wilden het graag. Maar als het dan zover is… overvalt het je toch. We probeerden het pas nét, dus ik was ook een beetje in shock. Nu al? Wat een geluk! Daarna voelde ik me ook schuldig naar alle mensen bij wie het niet zo makkelijk gaat. Ik heb vriendinnetjes bij wie het al een paar keer is misgegaan of waar het zwanger worden maar niet lukt. Dat voelde zo oneerlijk.”

“Nu al? Wat een geluk! Daarna voelde ik me ook schuldig naar alle mensen bij wie het niet zo makkelijk gaat”

Ervaar je de tweede zwangerschap anders?
“Ik ben wat relaxter. Bij Jake was ik doodsbang, maar echt doodsbang. Iedere dag checkte ik weer die zwangerschapsapp: welk formaat fruit/dier/voorwerp had hij nu? Toen hij richting de watermeloen ging en ik besefte dat die watermeloen er ook uit moest… raakte ik in totale paniek. De bevalling was ook nog eens terror 2.0 en duurde 25 uur. Ik weet nog dat ik tegen Mark riep: ‘Help me onthouden dat ik dit nooit meer ga doen!’ Maar dat laat je dan toch los, haha. Het is niet dat ik nu weet dat ik het kan, maar meer dat ik weet dat ik zoveel van dit kindje ga houden dat er de vreselijkste bevalling voor over heb. Ik hoop gewoon dat het nu net iets beter gaat dan de vorige keer. Die app check ik nu in ieder geval niet meer zo vaak.”

“Ik weet nu dat ik zoveel van dit kindje ga houden dat er de vreselijkste bevalling voor over heb”

Hebben jullie al een naam?
“Nee, dat is nog wel even een struggle. Bij Mark ligt het er ook maar aan welke Netflixserie hij kijkt met wat voor namen hij komt. Toen ik zwanger was van Jake zat ‘ie in een Vikingenserie. Kwam hij opeens met: is Ragner niet leuk? What the fuck, echt zo’n Vikingnaam. Kijkt hij Suits, vindt hij Harvey leuk. Op dit moment kijken we niet echt iets, misschien ligt het daaraan, haha.”

Is er iets dat je helemaal anders wil doen?
“Ik hoop deze keer gewoon iets chiller te zijn. Toen ik net moeder was, wilde ik alles zo graag zó goed doen. Denk aan iedere dag weer die flesjes uitkoken en helemaal droogboenen met hydrofiele doeken. Later hoorde ik van vriendinnen dat dat helemaal niet hoeft, één keer per week met afwasmiddel is ook prima. Als er iemand verkouden was, wilde ik diegene de eerste maanden echt niet in de buurt van mijn baby hebben. Straks werd ‘ie aangestoken met iets. Nu denk ik dat dat niet echt meer vol te houden is met al een kleuter in huis die vast ook snotneuzen gaat hebben.

Al blijf ik altijd een tikkie overbezorgd. Ik zou graag die moeder willen zijn die in de speeltuin zegt: doe je ding en verderop gaat zitten, maar zo ben ik gewoon niet. Bloedirritant, vind ik zelf, maar loslaten vind ik moeilijk.”