Patrick: ‘Vage ouwe kerels die jonge jongetjes volgen; opzouten!’
Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Mijn zoon van net 12 jaar oud doet al sinds zijn 7de internationaal modellenwerk. Naast het bureau dat in Nederland zijn opdrachten verzorgt, heeft hij een agency in Barcelona. Door hem zijn we samen in een heel gekke wereld vol vrolijkheid, fashion en reizen beland, maar ook in een van jaloezie, kortzichtigheid en vage oude mannetjes.
Lege wereld
Kijk, de jaloerse moeder die achter je rug om keft dat ze het belachelijk vindt dat haar kind niet is gekozen voor die ene opdracht en dat mooie merk begrijp ik nog wel, en ergens snap ik het ook dat mijn kind het ene moment de hemel in wordt geprezen door de crew op een shoot en ze hem diezelfde dag na de shoot al volledig vergeten zijn. Zo snel gaat het in die lege wereld. Maar waar ik geen begrip voor heb, zijn de horden oude mannetjes en vage accounts die zich aanmelden op zijn Instagrampagina.
Lees ook – Voor het eerst op vakantie als samengesteld gezin: ‘Hemel of hel?’ >
Enge mannetjes
Een online portfolio op Insta is handig voor een model, maar het is inmiddels een gesloten account, wat betekent dat ik die pagina beheer en ieder volgverzoek moet goedkeuren. En dat is nodig, want honderden kerels van mijn eigen leeftijd en ouder probeerden hem door de jaren heen al te volgen. Wat heeft een vent van 60, of 35, of 28 te zoeken op de profielen van jongetjes van 7, 8, 9 etc? Iedere aanmelding bekijk ik en in de lijsten van veel van die profielen zie ik dat ze rijen jonge kinderen volgen.
“Honderden kerels van mijn eigen leeftijd en ouder probeerden mijn zoon door de jaren heen al te volgen. Wat hebben ze daar te zoeken?”
Ze zijn niet van een modellenbureau of kledingmerk, maar hebben foto’s van een tractor, zichzelf met een grote vis of helemaal niets op hun eigen pagina staan. Geen enkele link met mode of fotografie. Sommige gaan zelfs zo ver dat ze screenshots van kinderen in badkleding of met ontbloot bovenlijf plaatsen. Ik krijg er een naar gevoel van. Een foto van Jazz in badkleding zul je online dan ook niet van hem vinden. Of oordeel ik nu te snel?
Levenslessen
Bij reacties van ouders die stellen dat mijn zoon ‘toch naar school moet’ en ‘kinderen moeten spelen’ glimlach ik altijd vriendelijk. Hen vertel ik over de lessen die hij geleerd heeft tijdens onze reizen naar Spanje, Duitsland, Hongarije, België, Engeland en Italië. Over je als 8-jarige staande houden tussen vijftien volwassenen die in hartje Barcelona aan je haar, je kleding en het puntje van je neus staan te plukken in het Spaans of Engels.
Over alle internationale vriendjes en vriendinnetjes die hij heeft opgedaan, over de sjieke (en zeker vaak ook minder sjieke) hotels op godvergeten plaatsen en over die keer in Londen dat de chauffeur van onze bolide deftig Jazz’ portier kwam openen – hij tegen een boom plaste, vervolgens weer instapte en dat al die tijd die man als een butler die autodeur open had staan houden, over ons vaste sushirestaurant in La Coruña.
O, en niet te vergeten over alle waanzinnige foto’s die we aan die shoots overhielden. Ieder kind is uniek, heeft zijn of haar talenten en is prachtig. Heb jij een kind dat altijd van iedere foto afknalt, waar je ogen op gezinskiekjes automatisch naartoe gaan? Ik zou zeggen schrijf hem of haar in bij een (goed) bureau. Al die ervaringen, tripjes en gedeelde herinneringen wens ik iedere ouder en kind toe. Alleen die online griezels, die moeten opzouten!
