Patrick heeft zijn kind (5) pas één keer in zijn leven vastgehouden

Ik had eens een in Nederland wonend Zwitsers* vriendinnetje. En precies op de dag dat ik het met haar uit ging maken een jaar of zes geleden, vertelde ze me in datzelfde gesprek dat ze zwanger was. Ik schrok me werkelijk kapot. Ze stelde ook dat ze het kindje – no matter what – zou gaan houden.

Duizelende wereld

Mijn wereld duizelde. Ik had op dat moment een bijzondere en tegelijk breekbare thuissituatie waarin ik ons huis deelde met de moeder van twee van mijn kindjes. En ook al waren hun moeder en ik niet meer samen, dat nieuws zou me toch een knal bij heldere hemel geven. Nachtmerries had ik ervan. Door de complexiteit van de situatie nam ik als een volleerde struisvogel aanvankelijk wat afstand van mijn inmiddels ex-vriendinnetje, en eerlijk is eerlijk, stiekem hoopte ik dat de natuur zijn werk zou doen. Dat dit allemaal voorbij zou gaan als een storm in een glas water. Dat zou alles een stuk eenvoudiger maken, dacht ik.

“En ook al waren hun moeder en ik niet meer samen, dat nieuws zou me toch een knal bij heldere hemel geven. Nachtmerries had ik ervan”

Zevende hemel

Nou, de natuur deed haar werk ook, alleen niet op de manier die ik hoopte. Dit kindje wilde dolgraag geboren worden en dat deed het ook, in blakende gezondheid. Zijn moeder was in de zevende hemel met zijn komst (en ergens in mijn achterhoofd ik ook). Ondanks dat ze dat maar mooi allemaal in haar eentje flikte – alleen een doela stond haar bij – stond ze kranig haar vrouwtje. Groot respect daarvoor kan ik achteraf zeggen.

Doodzonde

Ik was dus niet bij zijn geboorte die gure oktoberdag. En achteraf is dat doodzonde. Ik maakte mezelf wijs dat de rest van mijn leven te ingewikkeld was voor deze onverwachte toevoeging. Wel wist ik: dit mannetje is altijd welkom als mens in mijn leven! Hij kon er tenslotte ook niets aan doen dat het ging zoals het ging. En als er iets belangrijk is dan is het wel dat een kind voelt dat het er mag zijn, dat het welkom en gewenst is. Dat gevoel raakt aan zijn zelfbeeld, aan zijn fundament.

Lees ook – Patrick overwoog een tattoo om te bewijzen dat hij van zijn dochter houdt >

Niet lang na zijn geboorte had ik hem één keer vast. Er zijn zelfs een paar foto’s van hem in mijn armen. Dat voelde als een groot cadeau, en tegelijk als een cadeau waarvoor in mijn leven niet genoeg ruimte was. Niet lang daarna verhuisde zijn mam terug naar haar geboorteland en hadden we een tijd zo goed als geen contact. Maar meer en meer ging dat kleine mannetje naar zijn vader vragen. En zo spraken we een jaar geleden af om eens te facetimen.

“Ik maakte mezelf wijs dat de rest van mijn leven te ingewikkeld was voor deze onverwachte toevoeging”

Die inmiddels bijna vierjarige hummel had zichzelf en zijn knuffeldieren wijsgemaakt dat ik politieagent ben, dus toen we gingen facetimen zette ik maar een speelgoedpolitiepet op die ik voor de gelegenheid had besteld. Dat voelde als een even lieve als ridicule daad tegelijk. Ik kon zien dat hij genoot. Hij zei niets, maar liet vooral zien hoe goed hij was in het stapelen van legostenen. Mijn hart smolt en deed pijn tegelijk. Wat een lief, mooi, schattig jongetje was hij en hoeveel had ik al gemist? Sindsdien zien we elkaar wat vaker online en is onze band in ontwikkeling. Inmiddels niet meer met politiepet, want ik ben graag wie ik ben voor hem.

Mijlpaal

Volgende week wordt hij vijf. Wat een mijlpaal. Voor al die ouders en grootouders die om welke reden dan ook niet, of niet vaak, bij hun kind of kleinkind kunnen zijn, en dat wel heel graag zouden willen zijn; Dank je wel dat je bestaat en mijn gedachten mooier maakt. Ook al zien we elkaar te weinig, ik denk aan je en draag je met me mee. En voor mijn jongste kan ik zeggen; hoogste tijd om elkaar te ontmoeten. Van harte en tot snel, kleine, mooie man!

• Uit privacyoverwegingen heb ik het land veranderd.